Πολιτιστικό Δίκτυο Φίλωνα

                     

 

                       ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ στο
                 μεγάλο  ΄Eλληνα
                 συγγραφέα - αγωνιστή
                 και φίλο των παιδιών
                 όλης της γης
                 ΑΝΤΩΝΗ  ΣΑΜΑΡΑΚΗ

 

 

 

 

Κόντρα στα τεκταινόμενα της εποχής για την κατάπτωση των αξιών και άξιων ελλήνων, το Πνευματικό Κέντρο «Ο ΦΙΛΩΝ» συνεχίζει τον αμείλικτο αγώνα του να προβάλει τους άξιους αυτού του τόπου συγχαίροντάς τους απ’ όποιο μετερίζι κι αν βρίσκεται  (ο Φίλωνας)  ή βρίσκονται οι εκλεκτοί του.

Μια τέτοια , εκλεκτή φυσιογνωμία, είναι και η εκπαιδευτικός Πολυάνθη Βουτσινά.
Τη γνωρίσαμε ως δασκάλα στο Σχολείο Γέρακα και τη βραβεύσαμε αυτή και τα «παιδιά της» το 2000 και το 2002.

Σήμερα, τη χαιρόμαστε με τα «άλλα της παιδιά» του 42^ου Δημοτικού Σχολείου Γκύζη, όπου,  με το πείσμα και την πίστη της πως οι πνευματικοί άνθρωποι πρέπει έμπρακτα να τιμώνται και όταν υπάρχουν στη ζωή αλλά και μετά το θάνατο, κατάφερε να το αποδείξει, ενώνοντας με την παρουσία της,  δυο Σχολεία κάτω από μια εκδήλωση, όχι κοινής διοργάνωσης (αυτή οφείλεται αποκλειστικά στο 42^ο) αλλά ιδέας της, που γεννήθηκε και ξεκίνησε στο Γέρακα, για να καρποφορήσει λίγα χρόνια αργότερα στο 42^ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών.

΄Εφτασε στην εκπλήρωση του στόχου της κι όμως δεν ξέχασε τους τότε μαθητές της, γι’ αυτό, στο περιοδικό-λεύκωμα που εξέδοσε το 42ο Σχολείο στα πλαίσια των εκδηλώσεων για να ονομαστεί  ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ,  μοιράζει ανάλογα τους καρπούς αναφερόμενη και σ’ αυτούς
  Στόχος της Πολυάνθης Βουτσινά ήταν η αναγνώριση και διαιώνιση των πιστεύω και της μνήμης του Αντώνη Σαμαράκη.

Κάποιες από τις ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ 

   ΤΟΥ 42ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

"ΑΝΤΩΝΗΣ  ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ" 

 O Δ/ντής του Σχολείου κ. Στέφανος Αντωνακάκης και η κ. Πολυάνθη Βουτσινά, στην αρχή της εκδήλωσης

Στους δύσκολους δρόμους της κοινωνίας μας  και ιδιαίτερα αυτούς που αφορούν τους νέους μας, δύσκολα κανείς βρίσκει ανθρώπους που μετουσιώνουν οράματα σε πράξεις.

 

Όμως, παρ΄ότι δύσκολα φαντάζει,  γίνεται πραγματικότητα με αποδέκτες νεανικές ψυχές που γεννήθηκαν  και μεγαλώνουν στον τόπο μας  αλλά και εκείνων  -μεταναστών- που μπορεί οι βιοτικές ανάγκες  να τους έφεραν στην Ελλάδα , είναι όμως έτοιμοι για την αποδοχή των υψηλότερων ιδεών και ιδανικών της χώρας που δίδαξε τον κόσμο.

΄Ετσι, με οδηγό τις   φράσεις του αλησμόνητου Αντώνη Σαμαράκη εισχώρησε στις καρδιές  των μαθητών της η ξεχωριστή δασκάλα του 42^ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών «Αντώνης Σαμαράκης»  κ. Πολυάνθη Βουτσινά, αποδεικνύοντας, για άλλη μια φορά ,  πως,  υπάρχουν τόποι που χωρίς ερωτηματικό συναντώνται  καρδιές !

 

Σ’ έναν τέτοιο τόπο, στο προαύλιο του  42^ου Δημοτικού  Σχολείου Αθηνών  «Αντώνης Σαμαράκης» με δ/ντή  τον κ. Στέφανο Αντωνακάκη στην περιοχή  Γκύζη,  στις 11 Ιουνίου  βρεθήκαμε  κι ‘εμείς  και παρακολουθήσαμε το Χορόδραμα  με  τίτλο:

    « Στον τόπο που συναντώνται οι καρδιές…   Κάτω από το βλέμμα του μεγάλου    Ανθρωπιστή – Συγγραφέα  Αντώνη Σαμαράκη» Και οι καρδιές  ελληνοπαίδων  και αλλοδαπών, κατά πλειονότητα, συναντήθηκαν  για να προσφέρουν στους τυχερούς που το παρακολούθησαν την επαναφορά   συναισθημάτων αλλοτριωμένων. Αγνοώντας το σήμερα με τη μιζέρια, άφησαν να ξεχηθεί από μέσα τους ο ποταμός της ελπίδας  και προσμονής που άφησε σαν παρακαταθήκη με τις παραπάνω φράσεις του ο Μεγάλος ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ!

Με την επιθυμία  κάνουμε κοινωνούς κι εσάς  στο κλίμα που επικράτησε σ΄αυτήν την ξεχωριστή εκδήλωση   σας μεταφέρουμε,  με φωτογραφικά στιγμιότυπα, τα μέρη του Χοροδράματος:

 

 

 

Η συνάθροιση. Τα παιδιά από όλες τις φυλές της γης, συγκεντρώνονται στο χώρο της Χαράς, για μια προσέγγιση αγάπης και αδελφοσύνης..

 

 

 

 

 

   

 

 

 

 

Ο χορός της ενότητας. Τα παιδιά  χορεύουν ευτυχισμένα, με όραμα έναν κόσμο δίκαιο και ίσων ευκαιριών.

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

Η επίθεση. Οι "Ισχυροί της Γης" παραμονεύουν, οργίζονται, επιτίθενται… Κτυπούν τα ιδανικά, την Ελπίδα, πληγώνουν την Αγνότητα.

 

 

 

 

Σπαραγμός. Θρήνος για ό,τι πόνεσε, κτυπήθηκε, λαβώθηκε βαριά… ΄

 

 

 

 

 

     

 

 

 

 

 

 

 

 

  

Όμως, την ύστατη στιγμή, μια κουρτίνα ματωμένη τραβιέται… ΄Ενας συγγραφέας αγωνιστής υψώνει το ανάστημά του και στέκεται στο πλευρό των ταπεινών και των δυστυχισμένων παιδιών… Τον λένε ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ.

 

  

 

 

 

  Η ανάσταση… Η φωνή του ακούγεται… Τα ιδανικά ξαναζούν, τα λαβωμένα – σωματικά και ψυχικά – παιδιά σηκώνονται σιγά – σιγά. Και ακολουθεί η προσευχή. Η Ελπίδα προβάλλει ξανά…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Συμφιλίωση … Τα παιδιά ξέρουν να συγχωρούν … Πλησιάζουν τους «Μεγάλους» του κόσμου τούτου, τους Εξουσιαστές… Τους δίνουν το χέρι… Και αυτοί … το δέχονται… Παραδίδουν στην αναγεννημένη Αθωότητα τα όπλα και γίνονται ένα με τα παιδιά…

 

 

   

Η υπόσχεση; Να ζήσουν όλοι αρμονικά… Και όταν πετούν τα μαύρα περικάρπια, δείχνουν έτσι ότι αποποιούνται τα ολοκληρωτικά συστήματα που προσπαθούν να αλλοτριώσουν το άτομο.

 

 

Η Ελπίδα ξαναζεί. ΄Ολοι σαν μια καρδιά ξαναφτιάχνουν τη ζωή στη γη, όπου κανένα παιδί δεν θα είναι δυστυχισμένο...

   Τα ιδανικά εξακολουθούν να ζουν και το φαναράκι με το ΦΩΣ της ΕΛΠΙΔΑΣ κυκλώνει τους πάντες και μεταφέρει το μήνυμά του σ’ όλη τη γη.

 

 

 

   

Λύτρωση…  Κάτω από το βλέμμα του μεγάλου ΄Ελληνα ανθρωπιστή – ποιητή – συγγραφέα  Αντώνη Σαμαράκη, οι ιδέες και οι αρχές του σαν ακτίνες διασκορπίζονται σε όλον τον πλανήτη… Παντού υπάρχει αισιοδοξία.

  

 

 

 

 

Το γέλιο της χαράς. Η χαρά κυριαρχεί … Η Ειρήνη βασιλεύει. Το περιστέρι φτεροκοπά. Τα παιδιά ζουν το όνειρό τους: Επιτέλους!

 

 

 

 

  ΄Εφτιαξαν, έστω και με το νου, έναν μελλοντικό κόσμο όπου όλα τα ανθρώπινα πλάσματα, τα ζώα και τα φυτά θα ζουν και θα υπάρχουν με αρμονία, σεβασμό και ειρήνη.

 

 

 

 

   Απόφοιτοι του Δημοτικού κρατούν την "προσφορά τους" στον τιμώμενο από το Σχολείο τους συγγραφέα.Αυτά τα παιδιά είχαν ξεκινήσει των αγώνα για την ονοματοδοσία του Σχολείου από την 4η Δημοτικού και σήμερα βρίσκονται στην Α΄Γυμνασίου.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Με ένα τριαντάφυλλο εκ μέρους όλων των παιδιών, από τη μικρή πρωταγωνίστρια, και ένα φιλί από τη κ. Σαμαράκη σφραγίστηκε η όμορφη βραδιά του 42ου Σχολείου Αθηνων "Αντώνης Σαμαράκης. 

 

* Στην εκδήλωση συμμετείχαν παιδιά από τις τάξεις Β΄, Γ΄, Δ΄, Ε΄, ΣΤ΄. 

* Τα σχόλια των φωτογραφιών  ανήκουν στο πρόγραμμα της εκδήλωσης.

* Δίδαξε και επιμελήθηκε η δασκάλα  κ. Πολυάνθη Βουτσινά, με την αμέριστη συμπαράσταση του Δ/ντή κ. Στέφανου Αντωνακάκη, που όπως λέει η ίδια «…δίνει κάθε φορά την ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε τις ιδέες μας και να ανοίξουμε τα φτερά μας…». 

* Συντελεστές της εκδήλωσης υπήρξαν η κ. Αικατερίνη Μανιμάνη, ο γυμναστής κ. Ανδρέας Ανδρεόπουλος, η κ. Γιούλα Αντωνακάκη, η κ. ΄Αντζελα Κασσωτάκη, η κ. Αλίσια Δημόγιαννη και η κ. Ελπίδα Δημόγιαννη.

* Το χορόδραμα αγκάλιασε η ζωγραφική σύνθεση  της Στ΄ τάξης με το δάσκαλό της κ. Θανάση Γεωργαρά, και βοήθεια δόθηκε από το σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του Σχολείου.

*Ευχαριστήρια εστάλησαν και στο Δήμο Αθηναίων (δικός μας σχολιασμός: έπρεπε να καλυφθεί η κενή καρέκλα που φάνταζε παραπονεμένη, ως το τέλος ) .

Παρέστησαν: η κ. Ελένη Σαμαράκη, ο δημοσιογράφος κ. Σεραφείμ Φυντανίδης , δημοσιογράφος, η πρόεδρος του Πανελλήνιου Πνευματικού Κέντρου "Ο ΦΙΛΩΝ" κ. Μαίρη Κεράνη-Σοφιανού και η Σύμβουλος κ. Κλειώ Παπανικολάου, η Σχολική Σύμβουλος κ. ΄Ολγα Ημέλλου, ο κ. Νίκος Κουρεμπανάς προγραμματιστής αναλυτής, ο κ. Δημήτρης Κουρεμπανάς, ηλεκτρονικός μηχανικός (αδελφός και ανεψιός της κ. Σαμαράκη), Δ/ντές γειτονικών Σχολείων, εκπρόσωποι της τοπικής κοινωνίας, η κ. Ρένια Πάσχου, αρωγός των προσπαθειών του Σχολείου, η κ. Ειρήνη Μπακοπούλου, ο προσωπικός γιατρός του Αντώνη Σαμαράκη κ. Θαλασσινός, η πυρινική γιατρός κ. Θαλασσινού.

  

 

 

 

 

  Στιγμές χαράς και συγκίνησης από τους παραβρισκόμενους

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η κ. Ελένη Σαμαράκη με μαθήτριες του Σχολείου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Μαθητές, με την κ. Σαμαράκη και την κ. Πολυάνθη Βουτσινά.

 

 

 

 

 

                                                                            Οι μαθητές του 42ου Σχολείου "Αντώνης Σαμαράκης"

 

    *   Είμαστε από τα παιδιά που αρχίσαμε τον μεγάλο αγώνα για να πάρει το σχολειό μας το όνομα «ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ»

 Αρχίσαμε από την Γ΄ τάξη του Δημοτικού και του χρόνου, θα πάμε Β΄ Γυμνασίου.

 Ελπίζουμε το έργο μας να το συνεχίσουν με τον ίδιο ζήλο, τα παιδιά του 42^ου Δημοτικού  Σχολείου Αθηνών.

Γκίτσα Μπεατρίς – Αλεξάνδρα

   

  *  Κάθε χρόνο σχεδόν στο τέλος της χρονιάς, παρουσιάζουμε ένα χορόδραμα  που αγκαλιάζει παιδιά απ’ όλο το σχολείο.

 Φέτος, πάντα  με τη δασκάλα μας την κ. Πολυάνθη, δουλέψαμε με το ίδιο μεγάλο μεράκι και παρουσιάσαμε ένα έργο καρδιάς!

 Κανένας δεν ήθελε να τελειώσει το χορόδραμα με τα – 80 παιδιά απ’ όλο το σχολείο μας!  Κάποια στιγμή όμως τελείωσε…

 Αλλά τα μηνύματα που έστειλε ήταν τόσο μεγάλα, τόσο πολλά…  Λοιπόν να θυμάστε:  Όταν κάτι βγαίνει από την ψυχή των παιδική, τ ί π ο τ α δεν χάνεται…..        Κι από το έργο μας,    Τ  ί π ο τ α  δεν χάθηκε!

     Γκίτσα Μπιάνκα (του χρόνου πάω Ε΄ Δημοτικού)

    *  Φέτος πήρα μέρος στο χορόδραμα που έστησε η κ. Πολυάνθη, η αγαπημένη μου δασκάλα, που όλοι την ξέρετε για τον υπέροχο  χαρακτήρα της, την υπομονή της και την αγάπη της για όλα τα παιδιά.  Μάζεψα ένα σωρό συγκλονιστικές αναμνήσεις,  Του χρόνου άραγε, τι θα σκεφτεί;

     Αγγελική Γεωργιουδάκη

   

*  Πώς πέρασε ένας χρόνος…Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι μαζί του πέρασε και το καταπληκτικό μας χορόδραμα! Ένωσε 80 παιδιά απ’ όλες τις τάξεις και όλες τις εθνικότητες!  Στην αρχή είχα άγχος ότι δεν θα τα κατάφερνα, αλλά στο τέλος έγινε ακριβώς το αντίθετο! Όταν τελείωσε ήθελα να το ξαναπαίξουμε και δεν είχα κανένα άγχος πια...  Ένιωσα λες και πετούσα! Θα μπορούσα να το κάνω αυτό εκατοντάδες φορές, γιατί μου άρεσε πάρα πολύ και γιατί ένιωσα ευτυχία και χαρά μέσα μου… Και επειδή για πρώτη φορά έκανα κάτι όχι επειδή μου το είπαν οι άλλοι, ούτε επειδή ήταν αναγκαστικό, αλλά επειδή το έκανα για μένα!   Το χορόδραμα, μίλησε μέσα μου κι αυτό συνέβηκε σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν!  Ελπίζω να ξαναζήσουμε και του χρόνου τέτοια ευτυχία, όπως τη ζήσαμε εφέτος!

 Κυρία, σας  ευχαριστούμε!
Κυρία Σαμαράκη, είδαμε το χαμόγελο σας και ξέρουμε ότι νιώσατε όσα νιώσαμε κι εμείς!
Φιλιά σε όλους!
   Ελένη Βογιατζή (κι εγώ του χρόνου πάω Ε΄ τάξη)

 
    *  Με  λένε Πηνελόπη.

             Στο χορόδραμα απήγγειλα κομμάτι από τον  «επιτάφιο» του Ρίτσου.  Φοβερή στιγμή - είπαν όλοι - ήμουν και ένα από τα ιδανικά.

Ανατρίχιασα  πολλές φορές όπως τη στιγμή που τραβήχτηκε  η κουρτίνα και φάνηκε το πορτρέτο του μεγάλου μας ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ, που σήμαινε  ότι και σήμερα  είναι παρών για τα παιδιά όλου του κόσμου.

         Μα το κοινό χειροκροτούσε συγκινημένο και όταν από το πορτρέτο ‘σηκώσαμε δύο κόκκινα τριαντάφυλλα και τα αφήσαμε στα χέρια της κ. Ελένης Σαμαράκη που μας κοίταζε χαμογελαστή και δακρυσμένη. Η σκηνή ήθελε να πει ότι από ‘ κει ψηλά ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ στέλνει την αγάπη του στην λατρευτή του σύζυγο που τόσο τον αγάπησε και πάντα τον τιμά..         Και η στιγμή με τις κορδέλες των 20 μέτρων που ανοίχτηκαν σ’ όλο το  γήπεδο; Είναι οι ιδέες του αξέχαστου συγγραφέα που απλώνονται σαν ηλιαχτίδες σε όλη τη γη!!      
Αχ....  Γιατί τέλειωσε το χορόδραμα;

    Πηνελόπη Αλυσανδράτου  (του χρόνου πάω κι εγώ Πέμπτη)

 

    *  Στο έργο ήμουν Ανατολίτης. Η αδελφή μου η Ιλβάνα έψαξε για την καλύτερη στολή. Ο φίλος μου ο Φράνκο ήταν κι αυτός Κινέζος και ο συμμαθητής  μου ο Τζο - που είναι από την Κίνα - ήταν κι αυτός Κινέζος . Ο Λευτέρης ντύθηκε Κοζάκος, ο Ίλγκερτ ντύθηκε Μανδαρίνος, η Βασιλική  Τσίπη Ινδιάνα, η Σλάβα Αφρικάνα....

 Πού να τα θυμάμαι όλα...Βλέπετε συμμετείχαμε 80 παιδιά!!  Ήταν μαγεία!

Ελβίς Μπράχο 

 

*

       

 

 

Η κ. Πολυάνθη Βουτσινά, αριστερά με την κ. Αλίσα Δημόγιανη (χορογράφο-μουσικό), την κ. Ελένη Σαμαράκη και την ζωγράφο κ. Ελπίδα Δημόγιαννη, λίγο μετά  την εκδήλωση της 11ης Ιουνίου 2007

Η κ.  Πολυάνθη Βουτσινά μας εξιστορεί:
"  Tο 2003, στο 1ο Δημοτικό Γέρακα, αφού εργασθήκαμε με την ΣΤ΄ πάνω στο «ΛΑΘΟΣ» και το «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ» επισκεφθήκαμε τον κ. Σαμαράκη σπίτι του…
Μυσταγωγία σωστή… Ο πιο άτακτος μαθητής, γονατιστός μπρος στον αεικίνητο κ. Αντώνη, δεν ήθελε να φύγουμε και είπε απ’ τα βάθη της ψυχής του: «Θα ’θελα να σας είχα παππού μου!…». Ο Βασίλης μας, που μαγεύτηκε από τα όσα ακούγαμε με το χαμόγελο και το χιούμορ του ξεχωριστού συγγραφέα μας… (εντυπώσεις των μαθητών του 1ου Δημοτικού Γέρακα στον χώρο του Σχολείου)
Τέσσερα χρόνια μετά, στο 42ο Δημοτικό Αθηνών, στου Γκύζη, δουλεύοντας το «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ» με την Δ΄ τάξη, επισκεφθήκαμε πάλι το σπίτι της Αναγνωστοπούλου 59, μόνο που τώρα την αγκαλιά της άνοιξε η κ. Ελένη, μιας και ο αγαπημένος της σύζυγος μας κοίταζε πια από τον ουρανό.

Στο σπίτι της κ. Ελένης Σαμαράκη η κ. Ελένη Σαμαράκη με την κ. Πολυάνθη Βουτσινά και τους μαθητές του 42ου Δημοτικού Γέρακα

Και πάλι μυσταγωγία σωστή… Στιγμές μοναδικές…

«Κυρία, να ονομάσουμε το σχολείο μας Αντώνη Σαμαράκη! Θυμάστε τι μας είπε η κ. Ελένη; Ότι ο κ. Αντώνης θεωρούσε την ύψιστη των τιμών όταν ένα σχολείο έπαιρνε το όνομά του… Θυμάστε;».

Το θυμόμουν… Κανείς δεν το ξέχασε… Κι έφτασε το 2007, έχοντας μαθητές τα ίδια παιδιά στην ΣΤ΄ τάξη… Διαβάσαμε και το «ΛΑΘΟΣ»… Ξαναπροτείναμε το σχολείο μας, το 42ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, να ονομασθεί «Αντώνης Σαμαράκης». Ο Διευθυντής μας, κ. Στέφανος Αντωνακάκης και όλοι οι συνάδελφοι δίπλα μας… Δίπλα μας όλοι οι γονείς και ο Σύλλογος Γονέων.

Η καθηγήτρια εικαστικών, κ.Ελπίδα  Δημόγιαννη,   βοηθούμενη από το Δ/ντή του 42ου Σχολείου Στέφανο Αντωνακάκη, τη σύζυγό του κ. Γιούλα Αντωνακάκη (εκπαιδευτικό), τη μαθήτρια Ελπίδα Μανιμάνη με  τη μητέρα της, και τον Παναγιώτη Δούμα, μαθητή, καθώς γράφει στην πρόσοψη  του σχολείου το  "Ζητείται Ελπίς" .

...Η ζωγράφος Ελπίδα Δημόγιαννη, θα ζωγραφίσει στον εξωτερικό τοίχο του σχολείου μας το «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ», που θα το κρατούν δύο περιστέρια και θα γράψει και το όνομα ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ. Το σχέδιο είναι εμπνευσμένο από μια ζωγραφιά της μαθήτριάς μου Μπεατρίς Γκίτσα και νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα, γιατί όντως, μέσα σε ένα σχολείο, «ζητείται πάντα η Ελπίδα»… Θα υπάρχουν ελπίδες για έναν καλύτερο κόσμο, αν σε κάθε σχολείο μπορεί πάντα να  «Ζητείται Ελπίς…»

... Σκεφθήκαμε επίσης,  την ημέρα της ονοματοδοσίας να παρουσιάσουμε ένα θεατρικό… Έτσι πήραμε τα τελευταίο μέρος του «ΛΑΘΟΥΣ» και το κάναμε θεατρικό έργο. Τα παιδιά δούλεψαν με ενθουσιασμό, όρεξη, κέφι, ήταν ακούραστα.
Στις χορογραφίες η μουσικός κ. Αλίσια Δημόγιαννη , στα σκηνικά η κ. Ελπίδα Δημόγιαννη. Ξεχωριστή η βοήθεια του καθηγητή  Γυμναστικής Αγωγής κ. Λευτέρη Γαραντωνάκη. "

    Οι στόχοι της κ. Πολυάνθης Βουτσινάς, κάρπισαν και έφτασε η μέρα της εκδήλωσης για την  επίσιμη ονοματοδοσία του Σχολείου.
    Στιγμιότυπα, λοιπόν  από την εκδήλωση  του 42ου Σχολείου Αθηνών "ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ", και τα ονόματα των μαθητών της Στ΄τάξης.




                                          


Οι συντελεστές του έργου:
Η κ. Πολυάνθη Βουτσινά,

Ο  Δ/ντής του 42ου Δημ. κ.  Στέφανος Αντωνακάκης,  η κ. Σαμαράκη και oι κ.κ. Αλίσια Δημόγιαννη και Ελπίδα Δημόγιαννη

 
 
 




Η κ. Σαμαράκη συγχαίρει και αγκαλιάζει όλα τα παιδιά. Στη φψτογραφία  φιλά την Ελπίδα Μανιμάνη (ταλέντο θεατρικό-που χαίρεται κανείς να την παρακολουθεί σε κάθε παράσταση του σχολείου της) .

Καμαρώστε τα παιδιά, τους ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ και γνωρίστε τα ονόματά τους κατά αλφαβητική σειρά:

Γκίκα Ερισέλντα, Γκίτσα Μπεατρίς, Γκουμουλάκ Ντάμιαν, Δημήτρη Πολυξένη, Δούμας Παναγιώτης, Δρακάτος Στέφανος, Δρακάτος Σωτήριος, Κοντούλης Λουκάς, Κοτσαλάρα Γεωργία, Μανιμάνη Ελπίδα,
Μάσσιος Μιχάλης, Μεταξάς Γεώργιος, Μίτη Φλωρίντα, Μούστα Μιρέλ, Μπάτζιος Χαράλαμπος , Πάσο Χριστίνα, Στίνκα Αλέξανδρος, Τσίκαϊ Βαρβάρα - Γιουλιάνα, Τσιμπίδης Βασίλης, Τσίπης Περικλής, Χότζα Πρισίλα, Χότζα Τζούλιο

Χαιρετισμός από τον
τ. Υπουργό κ. Κώστα Σκανδαλίδη 

 

  





Ως επίλογο, των όσων διαδραματίστηκαν, παραθέτουμε το " πώς να ξεχάσεις; "  της κ. Πολυάνθης Βουτσινά από το ανθολόγιο - ενθύμιο που εξέδωσε το 42ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών.

  " ..... Τις επόμενες σελίδες, γεμίζουν συναισθήματα, σημειώσεις και αναλύσεις παιδιών που είχαν την τύχη να γνωρίσουν το μεγάλο συγγραφέα μας, με μια επίσκεψη αξέχαστη στο σπίτι του…
Ώρες μαγικές… Ώρες μυσταγωγίας… Είχαμε πει να μείνουμε λίγο, για να μην τον ταλαιπωρήσουμε, όμως με δική του επιθυμία, μείναμε κοντά δύο ώρες… Στιγμές απίστευτες, γεμάτες με πνευματική λιακάδα και αέρα αισιοδοξίας και νιάτων που πήγαζαν από την τρυφερή μορφή του ακούραστου και αγέραστου λογοτέχνη μας…
Διαβάζοντας τα γραπτά των παιδιών μου του 2003 που ήταν όλα Ελληνάκια, εκτός από ένα, και των παιδιών μου του 2007 που είναι Ρωσάκια, Πολωνάκια, Ρουμανάκια, Αλβανάκια και μόνον 5 Ελληνάκια, θα δείτε ότι τα έργα του Αντώνη Σαμαράκη, προκαλούν στους μαθητές τα ίδια ακριβώς εντονότατα συναισθήματα για τα ίδια ακριβώς θέματα, αποδεικνύοντας έτσι για άλλη μια φορά την αλήθεια της γνώμης που λέει απλά ότι ο Σαμαράκης γράφει γενικά για τον άνθρωπο, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, σύνορα, διακρίσεις… Κτυπά τοις χορδές εκείνες που πάλλονται με τον ίδιο τρόπο σε μαύρους, άσπρους, πλούσιους, φτωχούς…
«Κυρία, γιατί δεν βάζει ονόματα;»
Και ο Περικλής που ρώτησε και όλα τα παιδιά, συμφώνησαν και ικανοποιήθηκαν γνωρίζοντας πια ότι δεν βάζει όνομα γιατί ο ήρωας μπορεί να είναι ένας από μας…
Και το πιο εντυπωσιακό, και τότε (η ΣΤ₂ του 2003) και τώρα (η ΣΤ₂ του 2007) θεώρησαν ότι η επίσκεψη στο σπίτι του κ. Σαμαράκη, ήταν η πιο σπουδαία επίσκεψη της χρονιάς…
Συγκινητικό, αν σκεφθεί κανείς ότι η δεύτερη φουρνιά, μαγεύτηκε από την συνύπαρξή της με την εξαίρετη σύζυγο του συγγραφέα, την κ. Ελένη Σαμαράκη, που πάλι για ένα δίωρο γέμισε τις ψυχές μας με συγκίνηση και φως.
Διατηρεί ολοζώντανη την μνήμη του συζύγου της τόσο, που νομίζεις ότι ο κ. Αντώνης κάπου κοντά έχει πάει και θα γυρίσει σε λίγο…
«Κυρία συγκινήθηκα πολύ, όταν την ώρα που βγάζαμε αναμνηστικές φωτογραφίες, έφερε η κ. Ελένη το πορτραίτο του άντρα της, για να είναι και ο ίδιος μαζί μας… Τον αγαπάει πολύ… και είδατε πώς μιλούσε για τη ζωή του και το μεγάλο έργο του;»
«Εγώ συγκινήθηκα και για κάτι άλλο. Αν και συγγραφέας η ίδια, απ’ τη στιγμή που παντρεύτηκαν, δεν ξανάγραψε… Φοβερό ε; Αυτό δεν φανερώνει ότι αναγνωρίζει το κολοσσιαίο ύψος του, τον θαυμάζει και τον αγαπάει απεριόριστα; Ε;»
Ελπίδα, Μπεατρίς… Δύο απ’ τις μαθήτριές μου… Δύο γνώμες απ’ τις τόσες που ακούσθηκαν, φορτωμένες συγκίνηση και θαυμασμό…
Και όλη η τάξη συμφώνησε απόλυτα μαζί τους… Γιατί τα παιδιά μπορούν και κρίνουν αλάθητα, αρκεί να τους δείξεις το δρόμο, το δρόμο της ευγένειας, της αλήθειας, της γνώσης, τον δρόμο τον χωρίς παρωπίδες, το δρόμο που συναντώνται οι αγώνες και οι καρδιές των ανθρώπων… 

                         Εν ονόματι

                                   Του Αντώνη  Σαμαράκι 

 

 "...Ο ποιητής Αντώνης Σαμαράκης δεν έπαψε ποτέ να ονειρεύεται,  όπως ακριβώς ένα παιδί, έναν μελλοντικό κόσμο,
όπου τα ανθρώπινα πλάσματα θα ζουν εν αρμονία και εν ειρήνη.
Μακάρι το όνειρό του να πραγματοποιηθεί κάποια μέρα...."

 

 Απόδοση του έργου
από μαθητές του 42^ου Δημοτικό Σχολείο Αθηνών
«ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ»

  Διδασκαλία - επιμέλεια Πολυάνθη Βουτσινά. Η θεατρική παρουσίαση του έργου
                                               έγινε στο θέατρο ΛΑΜΠΕΤΗ καιΣυνοδεύτηκε με έκδοση περιοδικού  με Κείμενα-Εργασίες-Ζωγραφιές
                                             των μαθητών της Ε' τάξης. Σύνταξη - Επιμέλεια, από τη δασκάλα της τάξης κ. Πολυάνθη Βουτσινά.

   Το έργο παρουσιάστηκε σε 12 σκηνές:
Σκηνή 1^η: Οι πρώτες Προκηρύξεις - Δημήτρης.
Σκηνή 2^η: Πρωινό στο σπίτι του Δημήτρη.
Σκηνή 3^η: «Έρως ανίκατε μάχαν...» - Κατερίνα.
Σκηνή 4^η: Βόλτα στον ποταμό Ζαβολιάρη.
Σκηνή 5^η: Μέσα στην τάξη...
Σκηνή 6^η: α) Στο σινεμά «Γρανάδα» κι άλλες προκηρύξεις.
               β) Στιγμές ευτυχίας...
Σκηνή 7^η: Μαθαίνει τα πάντα η Κατερίνα.
Σκηνή 8^η: Εμφανίζονται αναρχοαυτόνομοι; τρομοκράτες;
Σκηνή 9^η: Στην Ντίσκο... Απ' τη χαρά στον πανικό...
Σκηνή 10^η: α) Η πόλη συνεδριάζει στο γήπεδο.
                 β) Εμφανίζονται κουκουλοφόροι.
Σκηνή 11^η: Η ανάκριση.
Σκηνή 12^η: Ο κόσμος όλος πάνω στη συνείδηση ενός αγνού παιδιού...

Η αγάπη για την συμμαθήτριά του την Κατερίνα, ομορφαίνει τη σχολική ζωή του.

  Αυτό όμως το τόσο τρυφερό και συνειδητοποιημένο νεαρό αγόρι, θα χάσει κάποια στιγμή το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Θα κλονιστεί η εμπιστοσύνη του προς τις ίδιες του τις πράξεις. Αυτός ξεκίνησε κάτι όμορφο και αθώο… Βρήκαν όμως ευκαιρία κάποιοι ανεγκέφαλοι που μοίρασαν δικές τους προκηρύξεις, γεμάτες βία και οργή που αναστάτωσαν την μικρή τους πόλη…
   Όταν όμως οι ταραχές που ήρθαν έφεραν και δυο νεκρούς, ο Δημήτρης θεώρησε τον εαυτό του ηθικό αυτουργό….

«Αν δεν είχα ρίξει εγώ πρώτος τις προκηρύξεις, δεν θα είχαν βρει το θάρρος αυτοί οι ταραξίες να διαλύσουν την πόλη μας. Ο ένοχος είμαι εγώ!»

 

Όσο και αν προσπαθούν ο ανακριτής και η Κατερίνα να του αλλάξουν μυαλά, ο Δημήτρης δεν ακούει, πνίγεται στις τύψεις του κάθε μέρα όλο και πιο πολύ…
   Και το τέλος έρχεται φοβερό, απρόσμενο, σαν αρχαία τραγωδία…. Η εξιλέωση έρχεται μέσα από τα γαλάζια νερά, του αγαπημένου τους ποταμού…. Και εδώ ο Σαμαράκης κάνει κάτι τρομερά υπέροχο…

     Η θυσία του Δημήτρη, εκτός από έκπληξη και θλίψη, μας γεμίζει και με ένα άλλο απρόσμενο συναίσθημα: Μας πλημμυρίζει με Ελπίδα!  
Γιατί αν ακόμα υπάρχουν άνθρωποι με τέτοιες ευαισθησίες θα μπορούμε να ελπίζουμε, ότι η γη μας θα μπορέσει κάποια μέρα να σωθεί! Και η σωτηρία θα έρθει από τα παιδιά! Κάτι που το γνώριζε πολύ καλά ο Αντώνης Σαμαράκης!
    Γιατί ο συγγραφέας, επειδή ήταν βαθύς γνώστης της ανθρώπινης φύσης, είχε εναποθέσει τις ελπίδες του για ένα καλύτερο αύριο, μόνον πάνω στα Παιδιά!!
Ευριπίδης:   Είναι ο πατέρας του Δημήτρη. Άνθρωπος τρυφερός που, δεν κατάφεραν οι τόσες έγνοιες της ζωής να τον χαλάσουν, να τον αλλοιώσουν. Από αυτόν πήρε ο γιός του ο Δημήτρης την αγάπη για το περιβάλλον, ανθρώπους, ζώα, φυτά…
    Αγωνιστής ο Ευριπίδης για μια καλύτερη ζωή παλεύει παρά τα χρόνια του, για να φτιάξει ένα καλύτερο αύριο. Έτσι αποτελεί ένα τέλειο πρότυπο για τον μοναχογιό του.
Φροντίζει για την οικογένειά του και φέρεται πάντα τρυφερά στην αγαπημένη του γυναίκα…
   Όσο για τον Δημήτρη, το γιο του, νιώθει απέραντη αγάπη και μια κρυφή υπερηφάνεια φουσκώνει τα στήθη του για τον αντρίκιο και σωστό χαρακτήρα του παιδιού του... Κρίμα που η μοίρα τού επιφυλάσσει τέτοιο άγριο παιχνίδι…

     Η Αντριάνα είναι το αγαθό πνεύμα του σπιτιού. Όλα τα προλαβαίνει. Έχει τις κεραίες τις πάντα τεταμένες. Προσέχει διακριτικά, ιδίως τώρα που ο Δημήτρης βρίσκεται στην  δύσκολη ηλικία της  εφηβείας. Με όμορφο, έξυπνο τρόπο υποδεικνύει στο γιο της το σωστό και πάντα, μεταξύ αστείου και σοβαρού, θα του υποδείξει τις πιο βασικές αλήθειες της ζωής και τους πιο σωστούς τρόπους συμπεριφοράς.

    

Θα μπορούσε να στείλει τον Δημήτρη φυλακή, βρίσκοντας έτσι ένα αθώο θύμα που θα εκτόνωνε την κρίση… Θα μπορούσε να πει: «Εσύ τα ξεκίνησες όλα με τις ανεφάρμοστες προκηρύξεις σου… Εσύ άνοιξες τον ασκό του Αιόλου και βγήκαν τέρατα… Τι με νοιάζει αν εσύ δεν ήθελες ταραχές; Νεαρέ μου, έδωσες την ευκαιρία σε κάποιους υποχθόνιους να διαλύσουν την πόλη μας… Ε, και μόνο για αυτό, θα φυλακιστείς!».
     Όμως αυτός ο ανακριτής δεν έκανε τίποτε από τα παραπάνω… Κατσάδιασε βέβαια τον Δημήτρη, αλλά όχι μόνον τον άφησε ελεύθερο αλλά έσκισε την κατάθεσή του και την έβαλε στην τσέπη του κι όχι στο καλάθι των αχρήστων, μήπως και την βρει κανένας υπάλληλος της αστυνομίας…
    

Ο ανακριτής δεν ένιψε τας χείρας του όπως τον Πόντιο Πιλάτο… Όρθωσε τη συνείδησή του και έσωσε το Δημήτρη παίζοντας κορόνα γράμματα τη ζωή του.
   Του φέρθηκε σαν αληθινός πατέρας… Τον προστάτεψε διακυβεύοντας, ρισκάροντας τη θέση του, γιατί ποτέ δεν ξέχασε πώς ήταν ο ίδιος στα νεανικά του χρόνια…

 

     Ήξερε τις έγνοιες της εφηβείας, ήξερε και την κοινωνία των μεγάλων, των συμβιβασμένων, που ξέχασαν τελείως τα δικά τους νιάτα, και παίζουν σήμερα τους ξερόλες και τους δικαστές…
     Ο ανακριτής αφήνοντας ελεύθερο τον Δημήτρη, έδινε μια ευκαιρία στη νέα γενιά… Δεν επιζητούσε ένα εξιλαστήριο θύμα να το ρίξει βορά στο εξαγριωμένο και αδικημένο πλήθος, όπως δυστυχώς γίνεται συνήθως…
Ο ανακριτής ήταν ένας σωστός δημόσιος υπάλληλος, όπως θα έπρεπε να είναι όλοι στη θέση του…. Είχε παραμείνει Άνθρωποςμε το άλφα ΚΕΦΑΛΑΙΟ!!!

     

     

  Και το κανάλι που παρουσιάζει τα αληθινά νέα, αυτά που βασανίζουν τον πλανήτη μας, που, όμως, χαρακτηρίζονται βαρετά και επειδή μας χαλούν τη ζαχαρένια μας, γυρίζουμε γρήγορα ν’ ακούσουμε για τη νέα βίλα της γνωστής λαϊκής αοιδού… 

  Τι φταίει όμως ο Δημήτρης, αν τον μιμήθηκαν κάποιοι που τη σωτηρία των ανθρώπων, την θέλουν να περνά μέσα από τη βία, τον εξαναγκασμό και το αίμα;

      έφυγε o έλεγχος από τον ειρηνικό δρόμο, ο ευαισθητοποιημένος και συνειδητοποιημένος Δημήτρης, μαθητής Λυκείου, θεωρεί ότι ο ηθικός αυτουργός είναι αυτός και μόνον αυτός.

«Είμαι πάντα δίπλα σου Δημήτρη. Μη στεναχωριέσαι». Μα ο Δημήτρης κάποια στιγμή, παύει να μιλά…

 

ΟΝΟΜΑΤΟΔΩΣΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

« ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ»

            Επιτέλους! Ένας αγώνας επτά χρόνων έλαβε τέλος. Το 42^ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, στις 16-5-2011 γιόρτασε την ονοματοδοσία του σε ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ, παρουσία της Υπουργού Παιδείας κας Άννας Διαμαντοπούλου και πλήθος εκλεκτών προσκεκλημένων.

            Την εκδήλωση τίμησε η σύζυγος του αειμνήστου συγγραφέα κα Ελένη Σαμαράκη, ο μεγάλος στιχουργός μας Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο προϊστάμενος εκπαίδευσης κ. Βασίλειος Πετρόπουλος, διευθυντές γειτονικών σχολείων, οι σχολικοί σύμβουλοι, κα Μαρία Καπετανίδη, Όλγα Ημέλλου, γονείς και μαθητές του σχολείου μας.

            Ιδιαίτερη συγκίνηση προκάλεσε η παρουσία του εξέχοντος ιατρού – λογοτέχνη, κ. Φώτη Παυλάτου και του προσωπικού ιατρού του αξέχαστου συγγραφέα, κ. Νίκου Θαλασσινού καθώς και του αρχιμανδρίτη πατέρα Βαρνάβα, ακούραστου λειτουργού και εμπνευσμένου ιερέως της ενορίας. Προλόγισε ο γεμάτος πολιτιστικές ευαισθησίες διευθυντής του σχολείου, κ. Στέφανος Αντωνακάκης.

            Πρωταγωνιστές της εκδήλωσης τα παιδιά. Είπαν ποιήματα, χόρεψαν και όταν τραγούδησαν τον «κυρ Αντώνη» ανέβηκε στη σκηνή η Υπουργός και τραγούδησε μαζί τους, ενθουσιάζοντας το κοινό.

            Εντύπωση προκάλεσαν τα παιδιά της Στ₂ τα οποία μίλησαν για τους αγώνες τους δικούς τους αλλά και των προηγουμένων μαθητών που πάλεψαν με τη δασκάλα τους κα Πολυάνθη Βουτσινά, για να επιτύχουν την ονοματοδοσία του σχολείου τους. Είπαν για τα περιοδικά που έβγαλαν μέσα σε αυτά τα χρόνια, είπαν για το χορόδραμα που παρουσίασαν 120 παιδιά με τίτλο: «Στον τόπο που συναντώνται οι καρδιές- Κάτω από το βλέμμα του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα- ανθρωπιστή και φίλου των παιδιών όλης της γης, ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ». Είπαν για τα θεατρικά που ανέβασαν οι εκάστοτε μαθητές της κας Πολυάνθης, έργα του μεγάλου συγγραφέως, πάντα σε διασκευή της δασκάλας τους: «ΤΟ ΛΑΘΟΣ», «ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ» και το  «ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ» το οποίο θα παρουσιάσουν στο τέλος της χρονιάς στο θέατρο «ΛΑΜΠΕΤΗ». Τόνισαν ότι καλό θα ήταν όλα τα σχολεία να πάρουν το όνομα ενός πνευματικού ανθρώπου και οι μαθητές  τους να ενστερνίζονται τις ιδέες  και τα οράματά του.

            Τα παιδιά της Στ₂  παρουσίασαν των 1^η σκηνή από το «ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ». Την διάλεξαν γιατί είναι γεμάτη μηνύματα και επίκαιρες αναφορές. Στο τέλος καταχειροκροτήθηκαν από όλους τους παρευρισκομένους.

            Να σημειώσουμε ότι σε αυτό το σχολείο φοιτούν 70%  παιδιά από  άλλες χώρες. Είναι λοιπόν άξια συγχαρητηρίων που κατέπληξαν τους πάντες μιλώντας άπταιστα ελληνικά και λέγοντας κείμενα του συγγραφέως όχι παπαγαλίζοντάς τα, άλλα κατανοώντας τα πλήρως.

            Βέβαια αυτό προϋποθέτει πολλή δουλειά και από τη μεριά της εκπαιδευτικού και από τη μεριά των παιδιών.

            Δηλ. όταν λέμε ότι θα ανεβάσουμε εφέτος το «ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ» δεν μοιράζουμε απλώς τους ρόλους. Όχι. Διαβάζουμε το έργο στην τάξη κατά την διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Αναλύουμε τις ιδέες. Ζωγραφίζουμε εμπνεόμενοι από το κείμενο. Καταγράφουμε ό, τι μας συνετάραξε. Προτείνουμε δικό μας τέλος στην ιστορία που δουλεύουμε. Μαθαίνουμε τα τραγούδια που θα ντύσουν το έργο και τις χορογραφίες που θα το διανθίσουν. Δείχνουμε τον τρόπο για να λένε δυνατά σωστά, με νόημα και κατανοητά τις φράσεις. Κάνουμε ορθοφωνία όπου χρειάζεται ώστε να μην χάνονται τα φωνήεντα, αλλά να προφέρονται ολοστρόγγυλα και τα σύμφωνα να έχουν την απαιτούμενη ακουστική δυναμική τους. Μόνον τότε ο  μικρός μαθητής μπορεί να αποδώσει σαν ηθοποιός τον ρόλο του, μαγεύοντας το κοινό. Και αυτό είναι κάτι που ξετρελαίνει τα παιδιά και μπορώ να σας το εγγυηθώ προσωπικά, γιατί δουλεύω με τα παιδιά 35 χρόνια και όταν πρόκειται να ανεβάσουμε θεατρικό, δεν υπολογίζουν κούραση. Είναι συγκινητικά! Άστε που δεν έχω καθόλου απουσίες, γιατί κανένας δεν θέλει να χάσει την προετοιμασία του θεατρικού… Στην περίπτωση ασθένειας μου τηλεφωνούν με αγωνία. «Κυρία προχωρήσατε; Περιμένετέ με!»

Ωσάν εκπαιδευτικός, δίνω ρόλους σε όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά, γιατί όλοι πρέπει να συμμετάσχουν, άσχετα με τις ικανότητές τους. Ο δάσκαλος θα βρει τι ρόλο μπορεί να παίξει ο καθένας. Υπάρχει παιδί, που μία πρόταση, χρειάσθηκε ένας μήνας για να την αποδώσει σωστά. Και υπάρχει παιδί που ρουφάει ό, τι του πεις και αποδίδει τα μέγιστα. Σε μια παράσταση όμως που παίζουν μαθητές και όχι ενήλικες ηθοποιοί, άλλος είναι ο στόχος του σκηνοθέτη- εκπαιδευτικού. Θ’ ανεβάσει το έργο προσδοκώντας το καλύτερο αποτέλεσμα, αλλά θα πρέπει να χύσει ιδρώτα δίπλα σε κάποιες περιπτώσεις μην αποκλείοντας ουδέναν από την προσπάθεια αυτή. Και το αποτέλεσμα – θα δείτε – θα σας δικαιώσει. Θα ξετυλιχτεί γεμάτο δημιουργία, νιάτα, ευφορία, αγάπη, σεβασμό, ενθουσιασμό. Γιατί οι μικροί μαθητές αναγνωρίζουν πάντα τι έκανες γι’ αυτούς. Διακρίνουν τις καλές προθέσεις και δεν το ξεχνούν ποτέ. Τα παιδιά έχουν ραντάρ, δεν μπορείς να τα ξεγελάσεις με ψεύτικα χαμόγελα. Κι αν σου ξεφύγει καμιά φωνή στις πρόβες, δεν στο καταμαρτυρούν, εάν έχεις καταφέρει να τους δώσεις να καταλάβουν ότι η αγάπη σου γι’ αυτά είναι ειλικρινής και ό,τι κάνεις το κάνεις για να νιώσουν κάποια στιγμή την μαγεία της ικανοποίησης, το μεθύσι του χειροκροτήματος, την πιστοποίηση της προσωπικής τους αξίας, μέσα από το βλέμμα των συμμαθητών τους και από την αναγνώριση του κοινού.

Αυτή είναι η μαγεία της πορείας μιας θεατρικής προσπάθειας. Το ταξίδι είναι ανεκτίμητο. Η επιβράβευση ουράνια μελωδία. Και η επόμενη μέρα βρίσκει μια τάξη σφιχτά δεμένη, αγαπημένη, δημιουργική. Θα δένει για πάντα δασκάλα και μαθητές η κοινή προσπάθεια, ο κοινός στόχος, η επιδοκιμασία και η επιβράβευση των αγώνων.

Ξεκίνησα αυτή τη φορά να γράψω κάπως αποστασιοποιημένη, να παρουσιάσω δηλ. την εκδήλωση κοιτώντας από άλλη οπτική γωνία, γι’ αυτό και χρησιμοποίησα το γ΄ πρόσωπο. Από την στιγμή όμως που άρχισα να μιλώ για τους μαθητές μου που προέρχονται απ’ όλες τις χώρες της γης, δεν μπόρεσα να συνεχίσω με το πρότερο στυλ…

Γύρισα στο α΄ ενικό, γιατί τελικά είδα ότι δεν μπορώ να αποστασιοποιηθώ όταν μιλώ για μαθητές. Διότι μέσα μου, είμαι και θα είμαι εσαεί δασκάλα όλων των παιδιών και φυσικά των εκάστοτε δικών μου μαθητών, που παλεύουμε - πάντοτε στα πλαίσια της παιδαγωγικής δημιουργίας ...

Παλεύουμε για να φτιάξουμε ένα σχολείο καλύτερο, ανοιχτό στην κοινωνία. Ένα σχολείο όπου τα παιδιά θα θέλουν να έρχονται. Ένα σχολείο που θα αγκαλιάζει τα παιδιά όλων των …ταχυτήτων και εθνικοτήτων και που όλοι οι μαθητές θα νιώθουν ευτυχισμένοι και χαρούμενοι…

Γι’ αυτό προσπαθώ – προσπαθούμε…